Ahilova tetiva kao najjača i najveća tetiva ljudskog tijela ujedno predstavlja i jedan od najvećih problema kada dođe do njezinog ozljeđivanja. Ahilova tetiva je spoj tetiva m.triceps surae i m.plantaris koji je kod nekih ljudi čak i odsutan. Svojstvo elastičnosti omogućuje Ahilovoj tetivi rastezanje od 2% nakon kojeg se tetiva vraća svojoj prvobitnoj duljini. Kada dođe do rastezanja većeg od 4% dogode se mikrooštećenja koja smanjuju funkciju tetive. Konačno, ukoliko dođe do rastezanja većeg od 8% ono uzrokuje makrooštećenja te posljedično i parcijalnu odnosno potpunu rupturu Ahilove tetive. Ozljede Ahilove tetive se u većini slučajeva dogode na području koje je 2 do 6 centimetara proksimalno od hvatišta tuber calcanei, a upravo je na tom području tetiva najslabije vaskularizirana. Sve ozljede, pa tako i parcijalna ruptura Ahilove tetive se dogodi kao posljedica spajanja nekih od unutarnjih i vanjskih faktora. Dijagnosticiranje parcijalne rupture se može provesti na različite načine, a jedan od najpoznatijih, a ujedno i najprihvatljiviji način je provođenje Thompson testa. Nakon dijagnosticirane parcijalne rupture odlučuje se hoće li se primjeniti operativno ili konzervativno liječenje. Izbor rehabilitacije je isto podijeljen kao i liječenje. Provedeni su mnogi studiji upravo iz razloga da bi se otkrila najbolja metoda rehabilitacije. Navedeno se pokušava otkriti kroz Porterovu i Weberovu studiju. Zbog malog broja dostupnih informacija o rehabilitaciji parcijalne rupture najbolja metoda rehabilitacije je u konačnici spoj dostupnih informacija i informacija o rehabilitaciji potpune rupture Ahilove tetive. Danas su dostupni mnogi suvremeni postupci koji mogu pridonijeti kvalitetnijoj i bržoj rehabilitaciji, a oni su Kaltenborn- Evjenth koncept, fascijalna manipulacija, graston i kinesio taping.