| Abstract | Socijalno-emocionalno učenje definira se kao proces kroz koji djeca i odrasli razumiju emocije i upravljaju njima, postavljaju i dostižu pozitivne ciljeve, osjećaju i pokazuju empatiju prema drugima, uspostavljaju i održavaju pozitivne odnose te donose odgovorne odluke. Postoji više modela socijalno-emocionalnog učenja, a najpoznatiji je CASEL model koji kao ključne skupine kompetencija ističe socijalnu svijest, samosvijest, samokontrolu, vještine bitne u odnosima i odgovorno donošenje odluka. Usvojenost socijalno-emocionalnih vještina kod pojedinca doprinosi smanjenju problema u ponašanju i emocionalnih smetnji, pozitivnijim socijalnim ponašanjima i odnosima s drugima te poboljšanju akademskog postignuća. S obzirom da djeca velik dio svog vremena provode u školama, one su odlično mjesto za implementaciju programa socijalno-emocionalnog učenja te razvoj socijalno-emocionalnih vještina. U ovom zadatku ključnu ulogu imaju učitelji i njihova vlastita socijalno-emocionalna kompetencija, pedagoško znanje, iskustvo i obrazovanje. Navedena obilježja učitelja utječu na strategije upravljanja razredom, odnose koje razvijaju s učenicima te kvalitetu implementacije programa socijalno-emocionalnog učenja. Kako bi se učenici osjećali dobro, prihvaćeno i sigurno te kako bi mogli razviti socijalno-emocionalne vještine, važno je osigurati zdravu i podupiruću razrednu i školsku klimu. Najpoznatiji program socijalno-emocionalnog učenja u školama je PATHS program. Učinkovitost navedenog, ali i mnogih drugih programa potvrđena je brojnim istraživanjima. Moguće je zaključiti da usvojenost i korištenje socijalno-emocionalnih kompetencija kod pojedinca rezultira brojnim pozitivnim i za život korisnim ponašanjima. Stoga je cilj ovog diplomskog rada prikazati povijesni razvoj područja, modele socijalno-emocionalnog učenja, primjenu socijalno-emocionalnog učenja u školskom okruženju, učinkovite programe za razvoj socijalno-emocionalnih vještina te se osvrnuti na rezultate stranih istraživanja koji potvrđuju vrijednost i važnost primjene socijalno-emocionalnog učenja u školi. Na kraju će biti prikazane preporuke za kvalitetnu implementaciju programa socijalno-emocionalnog učenja u škole. |
| Abstract (english) | Socio-emotional learning is defined as a process through which children and adults understand and manage emotions, set and achieve positive goals, feel and show empathy for others, establish and maintain positive relationships, and make responsible decisions. There are several frameworks of socio-emotional learning and the most famous is the CASEL model, that emphasizes self-awareness, self-management, social awareness, relationship skills and responsible decision-making as key groups of competencies. The acquisition of socio-emotional skills in an individual contributes to the reduction of behavioral problems and emotional disturbances, enhances more positive social behaviors and relationships with others, and the improvement of academic achievement. Since children spend much of their time in schools, school environment is a great place to implement socio-emotional learning programs and develop socio-emotional skills. Teachers and their own socio-emotional competence, pedagogical knowledge and background characteristics play a key role in this task. These characteristics of teachers affect classroom management strategies, the relationships they develop with students and the quality of implementation of socio-emotional learning programs. In order for students to feel good, accepted, safe, and to be able to develop social and emotional skills, it is important to ensure a healthy and supportive classroom and school climate. The most well-known social-emotional learning program in schools is the PATHS program. The effectiveness of this, as well as many other programs, has been confirmed by numerous studies. It is possible to conclude that the adoption and use of socio-emotional competencies in an individual results in a number of positive and life-beneficial behaviors. Therefore, the aim of this thesis is to present the historical development of the area, models of socio-emotional learning, application of socio-emotional learning in the school environment, effective programs for the development of socio-emotional skills and review the results of foreign research that confirm the value and importance of socio-emotional learning in school. At the end, recommendations for quality implementation of socio-emotional learning programs in schools will be presented. |
