Brak u srednjem vijeku temeljio se na antičkim i ranokršćanskim predodžbama te rimskim i germanskim svjetovnim običajima koje je Crkva uredila brojnim propisima. Roditelji i rodbina dogovarali su brakove u ime buduće nevjeste i mladoženje koji uglavnom nisu imali slobodu odlučivanja o izboru bračnog partnera. Osobni interesi i korist te veličina miraza bili su glavni kriteriji prema kojima su se sklapali bračni ugovori. Podložni položaj žena u srednjovjekovnom društvu preslikali su se na bračni život i prava. Ipak, žene su imale apsolutnu moć u poslovima kućanstva, a u razvijenom srednjem vijeku razvojem gradova i trgovine žene su počele raditi poslove koji su im mogli donijeti vlastite prihode i imovinu. Ceremonija vjenčanja isprva je bila svjetovni događaj, ali su svećenici od 12. stoljeća počeli davati blagoslov, utvrđivati stupanj krvnog srodstva i prisutnost obostranog pristanka budućeg bračnog para čime su svjetovni i obiteljski običaji pronašli mjesto u liturgiji. Svadbena veselja obično su se održavala u mladoženjinoj kući ili kući njegovih roditelja gdje se uz gozbu, razne običaje i rituale slavila novonastala zajednica. Iako je brak trebao biti sredstvo kontroliranja spolnosti, Crkva je zagovarala suzdržavanje od spolnih odnosa bračnog para. Suradnja supružnika bila je ključna radi osiguravanja imovine, zaštite interesa djeca, ali i preživljavanja. Brak je prema Crkvi bio neraskidiv, ali razvod je bio moguć u slučaju da je žena počinila preljub, ako se utvrdilo da su supružnici bliski rođaci, ako je prilikom sklapanja izostao obostrani pristanak ili se brak nije konzumirao. Ponovni brakovi nakon razvoda u očima Crkve bili su manje prihvatljiviji od ponovnih brakova nakon smrti jednog od supružnika, ali ipak udovički život bio je hvaljen jer je Crkva mogla dobiti imovinu udovice ili udovca nakon njihove smrti.