Krajem 2. stoljeća prije Krista Rimska država se već uvelike etablirala kao vodeća sila u antičkoj Europi. Njezini posjedi sezali su od atlantske obale današnjeg Portugala pa sve do Azije i obale Sredozemnog mora na Bliskom istoku. S druge strane postojao je problem unutarnjih previranja između dviju stranki: optimata i populara. Optimati su bili stranka koja je zastupala interese stare aristokracije i Senata kao vodeće institucije rimske države dok su populari zastupali interese naroda, dakle građana i puka. Prvi popular koji se uspio istaknuti kao vođa novog Rima bio je Gaj Marije koji je proveo reformu vojske i omogućio nižim slojevima sudjelovanje u vojsci čime je omogućeno da svaki imućniji Rimljanin može osnovati svoju vojsku i kroz nju tražiti put ka moći. Izdizanjem Gaja Marija probuđena je demokracija koja je nakratko bila ugušena od strane Lucija Kornelija Sule. Nakon Suline smrti izdigla su se tri čovjeka koji su odlučili svoj put ka moći tražiti preko opsežnog zastupanja narodnih interesa: Gnej Pompej, Marko Licinije Kras i Gaj Julije Cezar. Kras je ubijen od strane Parta dok će se Pompej i Cezar upustiti u građanski rat za apsolutnu prevlast. Nakon pobjede Cezar je proglašen za diktatora te ga je ta koncentracija moći koštala života kada su ga senatori, za koje je koncentracija moći u jednom čovjeku bila nezamisliva, ubili. Nakon toga opet su se uzdigla tri čovjeka koji su bili među Cezarovim najpovjerljivijim ljudima: Gaj Oktavijan, Marko Antonije i Marko Emilije Lepid. S vremenom je došlo do novog građanskog rata iz kojeg je kao pobjednik izašao Gaj Oktavijan te se mudrošću i političkom lukavošću uspio uzdići do pozicije cara čime je stvoreno Rimsko Carstvo.