| Abstract | Za vrijeme drugog vala feminizma 70.-ih godina 20. stoljeća mnoge feministice su se okrenule ručnom radu u kojem su prepoznale zabilježenu povijest, kreativno stvaralaštvo i subverzivnu moć žena iz prošlosti. U skladu s time, većina kritičarki se složila da ono veoma dobro predstavlja estetiku ženskog stvaralaštva, odnosno pisanja koje je višedimenzionalno i rascjepkano te samim time se suprotstavlja tradicionalnim konvencijama centralnog, jednodimenzionalnog i linearnog pisanja koje prepoznajemo u zapadnom kanonu gdje su prevladavali muškarci.
U navedenom kontekstu, analiziraju se dva romana kanadske spisateljice Margaret Atwood Alias Grace i Penelopeja koji se bave temama šivanja, ali i rekonstrukcije ženske prošlosti gdje se marginalizirani i izgubljeni glasovi vraćaju ženama.
Koristeći šivanje kao model za metanaraciju gdje nam je priča ispričana iz više perspektiva (u kojima jedna verzija pobija drugu), s pomoću različitih žanrova i vrsta tekstova, kao i povezivanjem simbolike šivanja s pripovijedanjem u svrhu obmane – praksom koja se najčešće pripisuje ženama, Atwood se ovdje poigrava sa slikom žene kao žrtve patrijarhalnog društva ili kao proračunate spletkarice koja glumi žrtvu. Na kraju autoričine navedene postupke nesumnjivo prepoznajemo kao obilježja postmodernističkog pisanja gdje se preispituju tradicionalne konvencije pisanja kao i koncept univerzalne istine koju pronalazimo u zapadnom diskursu. |
| Abstract (english) | During the second wave of feminism in the 1970s, many feminists turned to quilt in which they recognized the recorded history, creative output, and subversive power of women from the past. Accordingly, most critics agreed that it very well represents the aesthetics of women's creativity, i.e. writing that is multidimensional and fragmented, thus opposing the traditional conventions of central, one-dimensional, and linear writing that we recognize in the Western canon where men prevailed.
In this context, two novels by the Canadian writer Margaret Atwood, Alias Grace, and The Penelopiad, are analyzed, which deal with quilting themes and the reconstruction of women's past, where marginalized and lost voices are returned to women.
By using quilting as a model for a metanarrative where the story is told from multiple perspectives (where one version refutes another), different genres and types of texts, as well as connecting the symbolism of sewing with storytelling for deception - a practice most often attributed to women, Atwood here plays with the image of a woman as a victim of a patriarchal society or as a calculating schemer who plays the victim. In the end, we undoubtedly recognize the author's stated actions as features of postmodernist writing, where traditional conventions of writing are questioned, as well as the concept of universal truth found in Western discourse. |
