Seizmičke metode istraživanja koriste se skoro jedno stoljeće u naftnoj industriji, geoinženjerstvu okoliša, graditeljstvu, hidrološkim ispitivanjima i brojnim drugim područjima u kojima je potrebno dobiti prikaz tla ispod površine Zemlje. Ove metode temelje se na obradi umjetno proizvedenih seizmičkih valova koji nastaju udarcem čekića o metalnu ploču, korištenjem eksploziva ili utega velike mase koji se pušta s određene visina na tlo. Amplituda i vremena njihovih nailazaka na geofone mjere se na seizmografu i pomoću njih određujemo brzine valova. Za širenje valova u geomediju moramo poznavati zakone koji se odnose na širenje istih. Potrebno je poznavati seizmičku refrakciju i refleksiju jer su one fundamentalne metode pomoću kojih se dobivaju rezultati. P valovi se lome na granicama geomedija zbog promjena u njihovoj gustoći i deformacijskim svojstvima. Seizmička refrakcija mjeri vrijeme koje je potrebno valu da od izvora dođe do granice između dva sloja, putuje po njoj i vrati se natrag na površinu gdje ju registrira geofon, a refleksija podrazumijeva mjerenje vremena koje je potrebno vali da iz izvora dođe do granice dvaju slojeva i vrati se na površinu do geofona. Tomografija je tehnika interpretacije rezultata mjerenih seizmičkom refrakcijom ili refleksijom. Vrijeme prijeđenog puta koristi se za računanje brzina valova u pojedinom sloju, a prva vremena koja geofon registrira nazivaju se vremena prvih nailazaka. Kada su nam poznate brzine u slojevima gradimo model brzina za naš geomedij i dodatno ga uređujemo i usklađujemo dok ne dobijemo sliku koja zadovoljava naše potrebe.