Fotografija iz zraka je specifično i zanimljivo područje još od samih početaka fotografije u 19 stoljeću, kada je Nadar započeo snimati fotografije iz zračnog balona. S vremenom se iz toga razvila zračna fotografija (aerial photography) i iz aviona, helikoptera i slično. Pojavom i nastankom drona, čija tehologija se počela razvijati prvi puta u vojne svrhe, javlja se mogućnost snimanja iz zraka takvom tehnologijom. Fotografija iz zraka i fotografija dronom općenito ima, pored ostalog, specifčnost da pokriva scenu izrazito različitih uvjeta osvjetljenja, odnosno izrazito različitih tonskih vrijednosti, ali isto tako i specifičnost da u praksi ne dolazi u obzir mogućnost snimanja i izrade pravog HDR-a zbog nemogućnosti stabilizacije fotografskog aparata u letu. Kao moguće riješenje nameće se upotreba pseudo HDR tehnike, koja podrazumijeva snimanje scene u sirovom zapisu te kasniju obradu tj. tonsko mapiranje takvog zapisa. S obzirom na karakteristike scene, snimane fotografskim aparatom na dronu, potrebna je specifična obrada, koja može podrazumijevati i tonsko mapiranje pojedinih djelova snimljene scene kako bi se ispravile „greške“ nastale prilikom snimanja, odnosno povećao ukupan broj podatka koji se može prikazati takvom fotografskom slikom. U radu se teoretski analizira tehnologija drona i drona sa fotografskim aparatom odnosno kamerom, HDR fotografija s posebnim naglaskom na pseudo HDR fotografiju te se u praktičnom dijelu, temeljem te analize, izrađuju autorske pseudo HDR fotografije snimane dronom.