Digitalno rastriranje boja je transformacija višetonskih slika u jednotonske slike. To ima za svrhu doživljaj višetonske slike korištenjem jednog nanosa boja što omogućuje karakteristike prostorne osjetljivosti ljudskog vizualnog sustava. Ono se koristi za prikazivanje slika sa kontinuiranim tonovima u medijima u kojim nije moguće nanositi različite nanose boja (printer-toner). Većina metoda rastriranja zasnivaju se na nekim karakteristikama HVS (human visual model) modela, ali glavni cilj rastriranja je prikazati sliku maksimalne kvalitete. Model se zasniva na tri faze. U prvoj fazi, slika u boji se transformira iz prostora bojila u kolorimetrijski prostor. U drugoj fazi se slika transformira u prostor suprotnih boja, pri čemu se uspoređuje odziv luminantnog kanala u usporedbi s dva kromatska kanala. Računanjem greške između višetonske slike i rasterske, dobije se osnova za objektivno mjerenje kvalitete rasterske slike. Zavisno od uključenog tipa izračunavanja, algoritmi za rastriranje se mogu svrstati u 3 kategorije: lokalni algoritmi, globalni (difuzija grešaka) i iterativni algoritmi. Svi ovi algoritmi mogu ujediniti HVS i modele printera. Najbolje rasterske reprodukcije se postižu iterativnim tehnikama koje minimiziraju kvadratnu grešku između izlaza iz printera u odzivu vizualnog sistema na rastersku sliku i odziva vizualnog sistema na originalnu sliku.