U radu se ispituje vizualna kultura s obzirom na opreku prirodno/kulturno. Istraživanjem koje obuhvaća radove W. T. J. Mitchella, W. Benjamina, M. Foucaulta i J. Baudrillarda pokazuje se povijest uloge vizualnog i značenja koja ono može imati u širem društvenom kontekstu. Utvrđuje se nemogućnost da se vizualnost odredi samo kao prirodnu ljudsku zadanost te se stoga iznosi uloga koju u njoj imaju ideološki i politički mehanizmi. Sama ideologija prikaza se razotkriva kao uvijek prisutna, a naročito s tehnološkim razvitkom, a prije svega usponom fotografije, filma, televizije i Interneta. Ideologija prikaza tim razvitkom napreduje do ideologije vidljivoga kao stvarnoga, a u pozadini gubi referentnu točku u stvarnosti. Ipak, kako se viziji ne može u potpunosti odreći prirodnost, pokazuje se da vizualno treba promatrati u stalnoj interakciji prirodnog i kulturnog. Takva dvosmjernost odnosa pokazuje i (ne)skrivenu moć vizualnoga, ali i ne uvijek unaprijed zadanu ideološku moć slika. Statičnost isključivo prirodne ili ideološke paradigme vizualnosti se napušta, a produkti vizualnosti ne zauzimaju više samo unaprijed definiranu poziciju subjekta moći i time tvore granicu ideološkog i političkog u vizualnoj kulturi.