Rotatorna manšeta predstavlja najvažniju funkcionalnu strukturu ramena. Oštećenje manšete nastaje najčešće u starijoj životnoj dobi i dovodi do značajnog gubitka funkcije i snage ruke. Operacijski zahvati rekonstrukcije rotatorne manšete jedina su opcija za aktivne osobe koje žele punu funkciju ruke. Artroskopske metode rekonstrukcije rotatorne manšete tehnički su zahtjevnije od otvorene metode, imaju veću krivulju učenja operatera, no omogućavaju brži oporavak nakon zahvata. Standard u artroskopskoj rekonstrukciji rotatorne manšete je metoda dva reda koštanih sidara koja rekonstruira hvatište tetive i osigurava optimalnu inicijalnu čvrstoću sustava. Predstavljena je i ispitana artroskopska transosealna metoda koja koristi manje koštanih sidara od standardne artroskopske metode i koja oponaša otvorenu metodu.Kao uvod u istraživanje napravljena je mehanička analiza instrumentalnog artroskopskog kliznog čvora – SAK (engl. Secure Arthroscopic Knot) u odnosu na standardni SMC (engl. Samsung Medical Centre) čvor. Kao kliničko zatajenje definira se opterećenje pri kojem se čvor ili petlja produlje za 3 mm. Utvrđeno je da je SAK klinički sigurniji u odnosu na SMC čvor budući da ima prosječno kliničko zatajenje 242,6±44 N, što je statistički značajno veće na razini značajnosti od 5%, u odnosu na prosječno kliničko zatajenje SMC čvora od 191,1±40,4 N. Iako oba čvora imaju podjednako dobro krajnje zatajenje, SMC sa prosječnih 301,1±21,9 N ipak nije značajno otporniji od SAK-a koji podnosi prosječnih 291,5±24,8 N. SAK je zbog značajno veće kliničke sigurnosti korišten u daljnjem istraživanju. Studija uspoređuje artroskopsku transosealnu metodu koja koristi dva koštana sidra s metodom dva reda koštanih sidara koja koristi tri koštana sidra. Istraživanje je provedeno na ramenima kadavera ovaca, obzirom da je tetiva infraspinatusa ovce najsličnija tetivi supraspinatusa čovjeka. Provedena je usporedba površine rekonstruiranog hvatišta te biomehanička analiza na statičko opterećenje rekonstruirane tetive infraspinatusa između dviju metoda kao i usporedba s kontrolnom grupom.Prosječna površina hvatišta u ispitivanoj grupi nakon učinjene transosealne rekonstrukcije iznosi 192±50 mm2 i značajno je veća je od prosječne originalne površine hvatišta tetive od 122±26 mm2 u istoj grupi. Također i u grupi dva reda koštanih sidara nalazimo značajno povećanje prosječne površine kontakta tetive i kosti na hvatištu nakon učinjene rekonstrukcije koja iznosi 174±29 mm2 u odnosu na prosječnu originalnu površinu rekonstruiranog hvatišta od 111±13 mm2. Ne nalazi se statistički značajne razlike u površini pokrivenog footprinta između dviju metoda rekonstrukcije tetive infraspinatusa.U statičkoj biomehaničkoj analizi prosječna otpornost na krajnje naprezanje u transosealnoj grupi iznosi 160,34±45,11 N, a u grupi dva reda sidara iznosi 137,28±26,06 N. Razlika nije statistički značajna, no i jedna i druga grupa podnose značajno manje prosječno krajnje opterećenje u odnosu na kontrolnu grupu s intaktnom tetivom infraspinatusa i s prosječnim krajnjim zatajenjem od 627,11±46,26 N.Analizirajući plastičnu deformaciju kompleksa prilikom krajnjeg naprezanja, prosječno istezanje u kontrolnoj grupi je najveće i iznosi 28± 11,99 mm, što je značajno veće od prosječnog istezanja u grupi dva reda sidara s vrijednostima 12,40±4,51 mm. Međutim, ne nalaze se značajne razlike kontrolne grupe u odnosu na prosječno istezanje u transosealnoj grupi koje iznosi 18,66±6,7 mm. Artroskopska transosealna metoda koristi manju količinu implantata – koštanih sidara i konaca – u odnosu na metodu dva reda sidara, a ostvaruje jednako dobru pokrivenost footprinta i ima jednako dobre biomehaničke karakteristike primarne čvrstoće i otpora na kidanje sustava kao i metoda dva reda sidara. Artroskopska transosealna metoda svojom elastičnošću imitira elastičnost intaktnog ramena, za razliku od metode dva reda sidara koja pokazuje znatniju krhkost neposredno nakon rekonstrukcije.Na temelju provedenog istraživanja autor preporuča korištenje artroskopske transosealne metode rekonstrukcije rotatorne manšete u rutinskom kliničkom radu.