Ovaj rad se bavi proučavanjem glazbene akustike, konkretnije nastankom tona kod limenih puhačkih instrumenata. Kada usnice svirača počnu vibrirati nastaje zvučni val koji počinje putovati duž cijevi, dolazi do kraja cijevi i odbija se o meki kraj (zrak na kraju cijevi). U trenutku kada se odbije, val ima istu frekvenciju, ali se vraća natrag u suprotnom smjeru, s time da se dio energije vala prenosi dalje u okolni zrak, tj. izvan instrumenta, da bismo mogli čuti ton. Tu dolazimo do akustičke impedancije. Akustička impedancija se računa kao kvocijent zvučnog tlaka i titrajne brzine čestica u nekoj točci prostora i predstavlja otpor širenju zvučnog vala u tom smjeru. Što više zvučne energije izlazi iz instrumenta, to je instrument glasniji. Kod niskih frekvencija dolazi do vala velike amplitude, pri čemu se velika većina energije reflektira. S druge strane, kod visokih frekvencija, amplituda stojnog vala je manja zbog čega je teže pogoditi ton prilikom sviranja. Niske frekvencije se reflektiraju od početka proširenja cijevi, a visoke od šireg dijela cijevi.