Skolioza se definira kao bočna zakrivljenost kralješnice s Cobbovim kutom od 10 ° ili više. Dvije osnovne podijele skolioze su na strukturne (ireparabilne) i nestrukturne, to jest funkcionalne (reduktibilne). Nestrukturne skolioze su rezultat funkcionalnog problema, a ne same strukture kralješnice. Rješavanjem funkcionalnog problema nestat će i skolioza jer je struktura kralješnice uredna. Kod strukturnih skolioza problem je u strukturi kralješnice, a njihova podjela je na stečene i nestečene skolioze. Nestečena skolioza je kongenitalna koja je urođena po rođenju, međutim, ako je nastala kao simptom ili posljedica neke druge bolesti tada se govori o neuromuskularnoj skoliozi. Stečene skolioze su brojnije i njihov uzrok je najčešće nepoznat pa se one nazivaju idiopatskim skoliozama. Kod analize slikovnih značajki skolioze bitno je identificirati značaj kralješaka uz zakrivljeni segment kralješnice (vrh skolioze, krajnji kralješak, neutralni kralješak, stabilan kralješak), tip krivine skolioze (primarni ili sekundarni, strukturni ili nestrukturni), stupanj zakrivljenosti (mjeren Cobbovom metodom), stupanj rotacije kralješaka (mjeren Nash-Moe metodom) te longitudinalni opseg zahvaćenosti kralješnice, također je bitan i potencijal rasta kod djece (mjeren Risserovim indeksom). Radiografija je prva metoda izbora pri početnoj dijagnostičkoj procjeni skolioze te je najčešće dovoljna za isključenje većine urođenih i razvojnih koštanih anomalija. Kod pacijenata s kompleksnijim koštanim deformitetima radiografija je nedostatna pa se za procjenu vrste i stupnja skolioze koriste CT i MR; glavni cilj snimanja tim metodama je identificiranje uzroka skolioze.