Nedovoljni kapaciteti postojećih bazena za istrošeno gorivo kod jednog dijela nuklearnih elektrana inicirali su nalaženje novih tehnologija u cilju proširenja postojećih bazena. U stručnoj literaturi spominju se tri načina povećanja kapaciteta bazena za istrošeno gorivo: gušći smještaj gorivnih elemenata, konsolidacija i dvorazinsko punjenje bazena. Svaki od spomenutih postupaka ima određeni utjecaj na porast brzine doze u blizini bazena za istrošeno gorivo. Na konkretnom primjeru bazena za istrošeno gorivo NE Krško računate su brzine doza na površini bazena za sva tri navedena slučaja. Brzine doza dobivene su SAS4 sekvencom računalskog programa SCALE koja služi za analizu štitova, a ulazni podaci o intenzitetu zračenja u bazenu dobiveni su ORIGEN2-PC računarskim programom. Brzine doza od gama i neutronskog zračenja računate su za pet različitih položaja na površini bazena na kraju životnog vijeka elektrane. U proračunima su korišteni podaci o stvarnom odgoru postojećeg inventara istrošenog goriva, a za preostale cikluse do kraja životnog vijeka elektrane napravljena je ocjena prema odgoru i broju istrošenih gorivnih elemenata tekućeg radnog ciklusa. Izračunate brzine doza za gušći smještaj i konsolidaciju istrošenog goriva bitno su ispod vrijednosti propisanih američkom zakonskom regulativom za prostore s ograničenim pristupom (10CFR20, 25 μSv/h). Brzina doze na površini bazena NE Krško za slučaj dvorazinskog punjenja na razini je preporučenih 25 μSv/h. Glavni razlog za tako visoku dozu leži u krajnje konzervativnim pretpostavkama korištenim u izračunu. Može se zaključiti da proširenje kapaciteta bazena za istrošeno gorivo gušćim smještajem ili konsolidacijom istrošenih gorivnih elemenata neće bitno promijeniti brzine doza zračenja na površini bazena.