Dekonstrukcija je oznaka za filozofski model nastao u okviru poststrukturalizma krajem 60-ih godina 20.st., zasniva se na radovima francuskog filozofa Jacquesa Derridaa. Epistemološki pristupa idejama objektivne spoznaje i sistematizacije znanja, a u ulozi je kritike primjenjiva na sva područja ljudskog promišljanja i djelovanja. Njezino je glavno načelo upozoravanje na činjenicu da kategorizacije koje počivaju na binarnim oprekama preko kojih se odvija ljudska spoznaja svijeta nisu prirodno utemeljene, već počivaju na određenim diskurzima koji isto tako mogu biti i drugačije strukturirani preispisivanjem i pridavanjem nove funkcije i značenja, a to je upravo ono što dekonstrukcija čini. Ona također polazi i od toga da ne postoji stabilna struktura jezika jer se znakovi ne mogu jednoznačno odrediti, budući da je značenje uvijek samo privremeno, apsolutno zavisno o kontekstu u kojem se nalazi, i upravo radi takve naravi zauvijek ostaje nedosegnuto. Sporne se točke u Derridaovom diskurzu javljaju prilikom promišljanja o vlastitim imenima i imenovanju, budući da se primjenom pravila na spomenuto područje nailazi na poneke kontradiktornosti i nedorečenosti koje potiču preispitivanje o eventualnom odmaku od zadane norme. Uvod o dekonstrukciji dan je kroz prikaz čitanja i rascjep između čitatelja i teksta koji onemogućuje jasno određivanje izvora i fokusa značenja. Posebno mjesto u sporovima o vlastitom imenu pripada raspravama o fenomenu i naravi potpisa, rasvjetljavanju problematičnosti referencijalnog odnosa između imena i njegovog nositelja i identitetnih implikacija koje iz tog odnosa proizlaze, pitanjima o mogućnosti i nužnosti prevođenja vlastitog imena, te promatranje imenovanja kao oblika društvenog nasilja.