Ženski se identiteti u Andrićevim pripovijetkama trebaju promatrati kroz različite prizme. Prije svega, identitet se kao društvena, psihološka, filozofska pa i umjetnička i književnoteorijska pojava definira kao fluidan proces formiranja ličnosti nekog pojedinca uslijed međudjelovanja njegovih osobnih karakternih predispozicija i okoline u kojoj se razvija. Ženski se likovi u Andrićevim pripovijetkama javljaju na više razina: kao epizodni likovi, razrađeni karakteri i/ili junakinje koje književnom tekstu nadopunjavaju emocionalnu obojenost i razvijaju empatiju u čitateljevoj perspektivi. Moguće je javljanje kroz kolektivni ženski identitet, koji je ništa drugo do grupe žena čiji su pojedinačni identiteti vrlo slični, obični, svakodnevni, uklopljeni u društvene uloge za koje se očekuje da ih igraju i kao takve izopćavaju pojedine ženske likove koje se u njihove svjetonazore ne uklapaju. S druge strane, Andrićevi se individualni ženski identiteti gotovo u pravilu formiraju nesamostalno, odnosno kao produkt određene društvene stvarnosti. Centralno je izvorište za formiranje ženskog identiteta ljepota koju njezin lik nosi. Ljepota se kao kategorija javlja u žena koje su unutar književnog teksta stvarnosno potvrđene, ali i kod onih koje su produkt mašte nekog od protagonista prijepovijedaka.