U određenju subjekta i objekta i njihovog odnosa značajan doprinos dali su Rene Descartes, Immanuel Kant i Martin Heidegger. Svojim stajalištima pružili su nove aspekte poimanja objektnog odnosa i svojim kritikama ukazali na problematičnost dotadašnjih stavova. Rene Descartes implicitno postavlja temelje za poimanje čovjeka kao subjekta (u modernom smislu) i time ujedno daje osnovu za uspostavu objektnog odnosa. Čovjek kao subjekt spoznaje za njega je samo misleća stvar (res cogitans) koja je sigurna jedino u svoje postojanje. Kant preuzima dio Descartesovih postavki o subjektu koji je određen mišljenjem i proširuje ga. Naime, kod Kanta subjekt spoznaje objekt no ne kao »stvar po sebi« nego samo kao pojavu. Time je uspostavljen distinktivni objektni odnos premda se on odvija samo u sferi subjekta. Heidegger kritizira i Kanta i Descartesa budući da su se oni bavili samo pitanjem subjekta pri čemu su zanemarili pitanje o samom bitku, odnosno bitku tubitka koji prethodi pojmovnom određenju subjekta. Heidegger stoga ne razmatra odnos subjekta i objekta nego odnos tubitka i svijeta. Svojim tubitkom i njegovim ustrojstvom kao bitka-u-svijetu proizlazi da čovjek pri spoznaji ne izlazi iz svoje unutrašnje sfere u neku izvanjsku u kojoj se nalaze izvanjski predmeti već je u isto vrijeme i »unutra« i »vani«. Na taj način Heidegger je razriješio samo pitanje spoznaje i problematičnog odnosa subjekta i objekta, koji su dotada mišljeni kao entiteti koji pripadaju odvojenim realnostima ( »unutarnjoj« i »vanjskoj«).