U ovom završnom radu analizirat će se sociološke i druge teorije devijantnosti. Cilj je utvrditi sličnosti i razlike između različitih pristupa. Obradili smo glavne sociološke i nesociološke pristupe te na kraju rada pregledali istraživanja o utjecaju primarne socijalizacije i novih medija na devijantnosti.Teorije devijantnosti objašnjavaju devijantno ponašanje pojedinaca, skupina ili grupa te zajednica. Devijantnost možemo definirati kao neprihvaćanje skupa pravila i normi određene skupine te odstupanje od njih. Devijantnost nije sinonim za zločin. Uz biološka objašnjenja devijantnog ponašanja koje se javlja kod pojedinaca, nesociološka objašnjenja devijantnosti kojih se dotičemo u ovome radu uključuju i psihološki pristup. Psihološka objašnjenja temelje se na abnormalnim mentalnim stanjima pojedinca. Sociološki pristupi devijantnosti paradigmatski uključuju funkcionalističku, interakcionističku i konfliktnu perspektivu. Funkcionalističke teorije smatraju da su zločin i devijantnost posljedica strukturalnih napetosti i nepostojanja moralnih pravila u društvu (Giddens, 2007: 207), a u ovome radu posebno se obrađuju teorije anomije, Durkheimov pristup te Mertonova teorija strukturalnog pristiska. Interakcionističke pak teorije devijantno ponašanje definiraju kao socijalno konstruiranu pojavu, predmet društvene definicije, dok teoretičari konfliktne teorije devijantno ponašanje vide u širokom smislu govoreći kao posljedicu utjecaja socijalnog konteksta, ekonomskih uvjeta i dijalektičke borbe proturječnosti. Ovdje smo obradili i teoriju kontrole, koja naglašava da je kriminal posljedica neravnoteže između sklonosti prema kriminalnoj djelatnosti i društvene ili fizičke kontrole koje odvraćaju od tog impulsa ( Giddens, 2007: 213).