Cilj ovog rada jest objasniti odnos privrženosti i graničnog poremećaja ličnosti. Granični poremećaj ličnosti je psihijatrijski poremećaj koji pripada kategoriji poremećaja ličnosti, a kojeg karakteriziraju poteškoće u regulaciji afekta, pažnje, kognicije, interpersonalnih odnosa te ponašanja. Posljedice disregulacije u navedenim područjima kod osoba s graničnim poremećajem ličnosti su nestabilni i intenzivni međuljudski odnosi u kojima je prisutan strah od napuštanja i osamljenosti, kao i iskrivljen prikaz sebe i bliskih osoba. Dosadašnja istraživanja su pokazala kako je disrupcija rane privrženosti u dijadi dojenče-skrbnik jedan od faktora rizika koji pridonosi razvoju patologije graničnog poremećaja ličnosti. Naime, oblici rane nesigurne privrženosti zaustavljaju razvitak sposobnosti mentalizacije, koja je ključna odrednica razvoja ličnosti jer omogućuje prepoznavanje da je vlastito i tuđe ponašanje motivirano mentalnim stanjima. Zbog toga se razvija prethodno navedena simptomatologija graničnog poremećaja ličnosti. Osim toga, povezanost graničnog poremećaja ličnosti i privrženosti je vidljiva i u rezultatima istraživanja koja su utvrdila da su kod ovog poremećaja najzastupljeniji neriješeni i zaokupljeni stil privrženosti. Ovi oblici nesigurne privrženosti predstavljaju medijator u objašnjavanju povezanosti između prethodno navedenih simptoma graničnog poremećaja privrženosti i nefunkcionalnih interpersonalnih (osobito romantičnih) odnosa. Poznavanje utjecaja nesigurne i neorganizirane privrženosti na razvoj graničnog poremećaja ličnosti i zastupljenosti različitih stilova privrženosti kod ove populacije stručnjacima poput psihijatara, kliničkih psihologa te psihoterapeuta omogućava bolju upoznatost s etiologijom ovog poremećaja, organiziranje preventivnih programa te adekvatnije prilagođavanje psihoterapija ovoj kliničkoj populaciji kako bi se postiglo ne samo smanjivanje simptoma graničnog poremećaja ličnosti, već i postizanje sigurnog obrasca privrženosti.