| Sažetak | Pozornijim iščitavanjem romaneskne produkcije Fjodora Mihajloviča Dostojevskog može se doći do spoznaje da se u svakom od pet njegovih tzv. velikih romana (Zločin i kazna, Idiot, Bjesovi, Mladac, Braća Karamazovi), ali i ne samo u njima, na eksplicitnoj razini nagovještava i uglavnom potom realizira katastrofa u aktancijalnim mikrosvemirima svakoga od spomenutih romana. Proizlazeći iz toga, logično je da se u dotičnim romanima može govoriti o svojevrsnom toposu ili općem mjestu katastrofe. U ovom radu se, stoga, detaljno specificira taj topos i njegove moguće realizacije. Preciznije, na predlošcima, tj. uzorku od triju kapitalnih romana Dostojevskog (Zločin i kazna, Idiot, Bjesovi) metodom analitičko-interpretacijskog, a na mahove i komparativnog pristupa utvrđuje se na koji način i s kojom svrhom se realizira i utilitarizira, tj. koje funkcije vrši dotični topos u romanesknoj poetici velikog Rusa i što su njegovi uzroci i posljedice. Također, ispituje se koje su (moguće) implikacije tog toposa sudeći na temelju biografskih činjenica, ali i s gledišta imanentnog čitanja. |
