Cilj ovog diplomskog rada je prikazati diplomatske odnose između Habsburške Monarhije i Osmanskog Carstva, kroz analizirana Vrančićeva pisma, u svrhu odgovaranja na postavljenu tezu: Osmansko Carstvo je imalo diplomatsku prevagu nad Habsburškom Monarhijom u 16. stoljeću. Što se tiče diplomatskih pregovora, u obzir su uzeti korištenje argumenata i korištenje emocija i gestikulacija. Uz prikazivanje diplomatskih odnosa, u obzir su uzeti i drugi faktori kao što su vojna nadmoć, tj. stanje na bojištu, kvantitativno i kvalitativno, financije, zakoni i pravila, vanjski faktori, psihološki ili mentalni faktori kako bi se ustanovilo da se diplomatska prevaga poklapa i s ostalim navedenim faktorima. Koristile su se i Machiavellijeve tvrdnje kao teorijski okvir koji pomaže u ustanovljenju prevage i kao način razumijevanja ljudskih odnosa na toj razini. Macchiavellijev teorijski okvir vladavine je bio bitan i zbog toga što se nastojalo ustanoviti univerzalno načelo u duhu „onoga koji je jači taj tlači“, a to načelo glasi: svaki x koji je u boljoj poziciji ima prevagu zahtijevati ono što njemu donosi veću dobit. Predmet rada su bila Carigradska pisma Antuna Vrančića, tj. tri njegova pisma: Izvještaj o prvim aktivnostima prvog carigradskog poslanstva od 1. rujna 1553. godine, Pismo Antuna Vrančića Pavlu Gregorijancu od 31. listopada 1554. godine i Sažeti pregled posljednjih aktivnosti prvoga carigradskog poslanstva iz kolovoza 1557. godine. Kroz detaljnu analizu pisama i ostale sekundarne literature, ustanovilo se da je Osmansko Carstvo imalo diplomatsku i općenitu prevagu nad Habsburškim Carstvom u 16. stoljeću.