Rad se bavi statusom Marije Jurić Zagorke u povijesti hrvatske književnosti te analizom elemenata popularne književnosti, njezine političke subverzivnosti i feminističkih stavova koje je utkala u roman Mala revolucionarka. Zagorkin se status razlikovao i na sinkronijskoj i na dijakronijskoj razini. Recipijenti odnosno čitatelji u početku su Zagorku pozicionirali sasvim drugačije od književnih kritičara – dok su čitatelji njezine tekstove obožavali, kritičari su je marginalizirali. Potonja se razina odnosi na činjenicu da Zagorka isprva nije bila prihvaćena kao autorica no da se u posljednja dva desetljeća 20. stoljeća o njoj ipak počinje afirmativno pisati. Naime, u tom razdoblju nestaju granice između visoke i trivijalne književnosti. Znanstvena kritika uviđa da su Zagorkini tekstovi jednako važni te da njima uistinu obogaćuje hrvatsku književnost. Otvaranjem prostora feminističkim čitanjima i popularnoj kulturi o Zagorki se počinje pisati u novijim radovima kao o prvoj profesionalnoj hrvatskoj novinarki, jednoj od začetnica feminizma u hrvatskoj književnosti, jednoj od prvih feministkinja, aktivistkinja i autorici popularne književnosti koja zna privući masovno čitateljstvo. Dakle, dolazi do promjene paradigme u promišljanjima o Mariji Jurić Zagorki. Stoga se u radu objašnjava i način na koji se u suvremenim čitanjima pozicionira Zagorka. Nakon postavljanja povijesno-kulturološkog konteksta, fokus rada usmjerava se na analizu Zagorkina romana Mala revolucionarka objavljivanog u nastavcima u časopisu Hrvatica od 1939. do 1940. godine. Razrađuju se elementi popularne književnosti i kulture, političke subverzivnosti te feminizma koji se, koristeći se konkretnim primjerima iz romana, povezuju sa životom i (izvan)književnim djelovanjem autorice.