Diplomski rad se bavi intertekstualnim kontekstom Tolstojevog romana Anna Karenina. Pojam intertekstualnost, koji je osmislila teoretičarka poststrukturalizma Julija Kristeva 1967. godine, označuje aktivne odnose između teksta kao mreže znakovnih sustava i sustava prakse označitelja pripadajuće mu kulture. U radu se slijedi shvaćanje Pavličića prema kojemu u intertekstualnost ulaze dijaloški odnosi među tekstovima koji ispunjavaju sljedeća tri uvjeta: veza među tekstovima treba biti uočljiva, veza se treba ostvarivati određenim sredstvima (stilom, kompozicijom, fabulom, parafraziranjem...) i činjenica da postoji veza među tekstovima treba pridavati novomu tekstu (koji inzistira na odnosu) novo značenje. Istraživanje, u skladu s navedenim Pavličićevim tumačenjem, objašnjava dodatni smisao koje romanu Anna Karenina pridaje njegov intertekstualni odnos s Biblijom, Platonovom Gozbom, Gospođom Bovary te polemikom između Kavelina i Sečenova. Rad analizira koju dimenziju značenja Tolstojev roman dobiva ako ga se čita kroz prizmu njegovog intertekstualnog odnosa prema bilo kojemsvakom od navedenih intertekstova. Pritom, treba naglasiti da, iako smo svakom od navedenih tekstova s kojima Anna Karenina uspostavlja intertekstualni odnos posvetili zasebno poglavlje, te veze nisu u oprečnom odnosu jedna prema drugoj, već se međusobno nadopunjuju i sudjeluju u izgradnji cjelokupnog značenja romana. U tom pogledu, svaki od obrađivanih intertekstualnih odnosa promovira ideje praštanja, harmonije između tjelesnog i duhovnog te iskrenosti u odnosu prema sebi i drugima nauštrb nagonu za osvećivanjem, obmanjivanju drugih i sebe te oslanjanju isključivo na fiziološke zakone u ponašanju i reagiranju pojedinca.