Ovaj rad prikazuje razvoj ideologije samoupravnog socijalizma u Jugoslaviji nakon raskola Tito-Staljin. Ideja socijalističke samouprave postoji od 19. stoljeća, a prvu primjenu vidimo u Pariškoj komuni. Kasnije su mnogi sistemi u Europi pokušali interpretirati Marxove ideje kako bi ostvarili socijalizam, od Sovjetskog Saveza i zemalja Istočnog bloka do Jugoslavije. Kraj drugog svjetskog rata je označio neupitan dolazak komunista na vlast u Jugoslaviji, a svega 3 godine kasnije dolazi do raskola između Jugoslavije i ostatka socijalističkog svijeta na čelu sa SSSR-om. Glavna teza rada je kako je nakon raskola u Jugoslaviji bilo potrebno razviti vlastitu političku ideologiju poznatu kao samoupravni socijalizam. Edvard Kardelj kao idejni začetnik tog pokreta je istaknuo važnost radničkog samoupravljanja i delegatske demokracije. Suprotstavljanje sovjetskom etatizmu i liberalnoj državi kapitalističkog zapada bile su određujuće značajke tog sistema. 1952. dolazi do preimenovanja Komunističke partije Jugoslavije u Savez komunista Jugoslavije koji je služio kao ideološki kompas u gradnji socijalističkog društva. Ulogu u razvoju te ideologije su imali i novoosnovani fakulteti političkih nauka u Beogradu i Zagrebu. Raspad samoupravnog socijalizma dolazi već u 80-im godinama 20. stoljeća sa ekonomskim krizama, smrtima Tita i Kardelja te vanjskopolitičkim okolnostima koje su smanjile važnost Jugoslavije na globalnoj sceni.