Ratna fotografija prikazuje područja gdje vlada oružani sukob i zabilježava život u okrilju rata. Ona je oduvijek bila kontroverzna, kako zbog svog eksplicitnog sadržaja, tako i zbog potencijalne vojne cenzure slika i manipulacije javnog mišljenja o određenom sukobu. Od kada je fotografija predstavljena javnosti 1839. godine, ona je korištena i u svrhu dokumentacije povijesnih događaja, pa tako i ratnih zbivanja. Isprva, ograničenja su bila tehničke prirode jer su bile potrebne minute da se slika razvije, što je onemogućavalo bilježenje brzih vojnih akcija. Razvojem fotografskih aparata bilo je moguće snimati brzo i biti u centru zbivanja. Počevši od Američko-meksičkog rata, kada su snimljene prve ratne fotografije, pa do aktualnih sukoba 21. stoljeća u Afganistanu i Iraku, fotografija je bila oružje koje su koristili mnogi da bi zabilježili strahote rata. Motivi na ratnim fotografijama nisu samo vojne akcije već i posljedice koje rat ostavlja, najčešće se pokušava dati ljudsko lice ratu. To su uspjeli neki od najvećih ratnih fotografa kao što je Robert Capa, Henri Cartier-Bresson, Don McCullin i James Nachtway. Ubrzo nakon pojave fotografije razvila se posebna grana novinarstva - fotonovinarstvo. Broj fotoreportera, koji su pratili sukobe po cijelom svijetu, povećavao se iz dana u dan, a tako i broj fotografija. Pojavila se potreba za formiranjem fotografskih agencija, koje bi distribuirale fotografije novinama i časopisima. Kako mnoge scene, koje ratni fotografi zabilježe, imaju eksplicitan sadržaj, kao što su prikazi mrtvih ili ranjenih, tako se isticalo sve važnije pitanje fotografske etike. Ove karakteristike ratne fotografije uzrokovale su njezin utjecaj na formiranje moderne fotografije u tehničkom, ali i moralnom i kreativnom pogledu.