U ovom radu nastoji se opisati i proširiti teorijski okvir za proučavanje sinkronog i asinkronog samopredstavljanja. Posebna pažnja pridana je terminološkom preciziranju fenomena samopredstavljanja, te sinkrone i asinkrone komunikacije. Prostor u kojem se asinkroni tip javlja u svom najkompleksnijem obliku je virtualni prostor interneta, dok je za sinkroni oblik komunikacije to standardna interakcija licem-u-lice. Koncepcije samopredstavljnja s jedne strane, te asinkrone i sinkrone komunikacije s druge, su u postojećoj literaturi proučavane odvojeno. Pregledom dostupnih podataka i teorije utvrdit će se što je do sad o njima rečeno i istraženo. Dodatno, provodi se istraživanje na uzorku studenata Sveučilišta u Zagrebu kojim se ispituje odnos odabranih elemenata samopredstavljanja i sklonosti asinkronom tipu samopredstavljanja na mreži, uz proučavanje odnosa spomenutih kategorija i odabranih sociodemografskih varijabli, spola i područja studiranja. Za mjerenje društvenog samopouzdanja kao odabranog dijela samopredstavljanja koristi se ljestvica efikasnosti samopredstavljanja. S druge strane za kvantifikaciju sklonosti asinkronom obliku samopredstavljanja na platformama društvenih mreža koristi se indeks izrađen od sedam čestica specifično definiranih za ovu potrebu u skladu s teorijskim indikatorima prema kojima se izložbena stranica uzimao kao idealni element asinkronog samopredstavljanja na internetu. Istraživanje je provedeno u obliku mrežnog upitnika na platformi Google Forms.