Uvod i ciljevi rada: Prediktivna vrijednost indukcijskih studija nakon kateterske ablacije fibrilacije atrija je još predmet kontroverzi. Do sada, ovakve studije nisu bile implementirane na bolesnicima nakon izolacije plućnih vena kriobalonom. Cilj ove studije je analiza kliničkog značenja inducibilnosti fibrilacije atrija u bolesnika s paroksizmalnom FA liječenih drugom generacijom kriobalona. Metode: U sedamdeset bolesnika nakon izolacije plućnih vena kriobalonom proveden je protokol indukcije fibrilacije atrija i evaluacije ranih rekonekcija rastućim dozama isoproterenola. U ispitanika koji nisu imali rane rekonekcije evaluirana je pojavnost supraventrikulskih ekstrasistola; atrijska ektopija smatrana je značajnom (SVES+) u slučaju >1/10 ciklusa, odnosno >6/minuti. Nakon povratka bazične srčane frekvencije, proveden je protokol brze atrijske elektrostimulacije. Rezultati: U samo 3/70 ispitanika (4%) došlo je do indukcije fibrilacije atrija infuzijom isoproterenola, a od toga 2/3 (66%) ispitanika imalo je ranu rekonekciju u plućnim venama. U 62 ispitanika bez ranih rekonekcija isoproterenol je izazvao značajnu atrijsku ektopiju (SVES+) u 17 bolesnika (27%). Brza atrijska stimulacija inducirala je FA u 23/70 bolesnika (33%). Nakon srednjeg vremena praćenja od 11.5 mjeseci, bilo je 11/70 (16%) recidiva fibrilacije atrija. Glede brze atrijske stimulacije, nije bilo značajne razlike u stopi recidiva između inducibilnih i neinducibilnih bolesnika (log rank p=0.33). Stopa recidiva fibrilacije atrija u SVES pozitivnih bolesnika iznosila je 41% (7/17) što je značajna razlika u odnosu na SVES negativne bolesnike (log rank p < 0.0001). Značajna atrijska ektopija bila je jedini nezavisni prediktor rekurencije fibrilacije atrija u multivarijantnoj analizi. Zaključak: Pojava značajne supraventrikulske ektopije uz infuziju isoproterenola mogla je predvidjeti recidive fibrilacije atrija nakon krioizolacije plućnih vena, dok brza atrijska stimulacija nije imala prognostičke implikacije.