Kronična bubrežna bolest je bolest u kojoj dolazi do smanjenja funkcije bubrega. Bolesnici sa završnim stadijem kronične bubrežne bolesti moraju krenuti s nadomjesnom bubrežnom terapijom. Nadomještanje bubrežne funkcije može biti peritonejskom dijalizom, hemodijalizom ili transplantacijom bubrega. Peritonejska dijaliza se odvija preko potrbušnice bolesnika, hemodijaliza preko sintetske membrane – dijalizatora, a transplantacija bubrega može biti od živog ili umrlog darovatelja organa. Broj bolesnika s kroničnom bubrežnom bolesti je u laganom porastu, medijan godina bolesnika koji započinju s liječenjem se stalno kreće prema starijoj dobi (67. godina), a najčešće osnovno oboljenje koje dovodi do kronične bubrežne bolesti je šećerna bolest. Na prvim tretmanima, bolesnicima se određuje „suha težina“ čije postizanje je cilj svakog tretmana. Hiperhidracija je višak tekućine kod bolesnika na dijalizi. Zadržavanje tekućine kod bubrežnih bolesnika je normalno i posljedica same bolesti. Osim nalaza hiperhidracije, aparat sa bioimpedancijskom spektroskopijom omogućava i uvid u nutricijski status bolesnika. Dokazivanje viška tekućine je bio kompleksan problem koji je olakšan mjerenjem hiperhidracije aparatom s bioimpedancijskom spektroskopijom. Analizom bolesnika aparatom s bioimpedancijskom spektroskopijom olakšava se rad zdravstvenom osoblju na odjelima za dijalizu jer im pomaže u planiranju liječenja i edukacije bolesnika. U bilježenju i tumačenju podataka dobivenih mjerenjem bioimpedancijskom spektroskopijom od velike pomoći je i povezani kompjutorski program.