Saharin je kemijski spoj kojeg je 1878. godine u laboratoriju Ire Remsena otkrio Constantin Fahlberg. Saharin se može sintetizirati na više načina od kojih su najznačajnije FahlbergRemsen metoda, von Heyden metoda i Maumee metoda. Fahlberg-Remsen metoda originalna je metoda sinteze saharina. U von Heyden metodi prva dva koraka Fahlberg-Remsen metode sažeta su u jedan korak što uvelike poboljšava iskoristivost i efikasnost metode. Za razliku od ovih dviju metoda, Maumee metoda sinteze saharina koristi potpuno različite reagense i početni spoj. U današnje vrijeme Maumee metoda sinteze saharina je najraširenija jer se pokazalo da je najisplativija i najefikasnija. Saharin se najčešće koristi kao umjetno sladilo. Slađi je od šećera 550 puta1 , ne razgrađuje se u ljudskom organizmu, ne reagira s drugim aditivima i prehrambenim proizvodima i stabilan je pri nižim pH-vrijednostima ljudskog probavnog sustava. Kao sladilo se najčešće koristi u obliku natrijevih i kalcijevih soli te u smjesi s drugim umjetnim sladilima kao što su ciklamat ili aspartam kako bi međusobno upotpunili svoje nedostatke kao što su gorak metalni okus ili kratak rok trajanja.2 Cilj ovog završnog rada jest detaljno obraditi tri navedene metode sinteze saharina, istaknuti njihove prednosti i nedostatke, ali i ukratko opisati kako je došlo do otkrića samog saharina te koja su njegova kemijska i fizikalna svojstva.