Bakterijski toksini važni su čimbenici virulencije mnogih mikroorganizama i sam koncept da bakterijski toksini uzrokuju bolesti izuzetno je važan u razumijevanju i kontroli infektivnih bolesti. Najveću skupinu egzotoksina čine toksini AB koji pokazuju dvokomponentnu strukturu, s tim da podjedinica A (od engl. active) posjeduje biološku (toksičnu) aktivnost dok podjedinica B (od engl. binding) posreduje vezanje na specifične receptore na membrani stanice. Kako bi toksin AB došao do ciljne unutarstanične mete mora proći kroz staničnu membranu, jedan od načina je da toksin AB, nakon vezanja na specifični receptor na membrani stanice, pomoću endocitoze uđe u stanicu. Primjer takvog toksina je toksin difterije. Drugačiji način ulaska u stanicu koristi primjerice toksin kolere, ovaj toksin ovisi o retrogradnom transportu kako bi došao do endoplazmatskog retikuluma, a nakon toga slijedi translokacija u citosol. Iako toksini kolere i difterije upotrebljavaju različite načine internalizacije u stanicu, zajednički im je način djelovanja na unutarstaničnu metu. Aktivni fragmenti obaju toksina imaju ADP-ribozilacijsku aktivnost. Međutim, osim što su bakterijski toksini uzročnici mnogobrojnih bolesti, u zadnje su vrijeme poznati kao patogeni agensi s pozitivnim primjenama kao što su proučavanje mehanizma bolesti, ali i mehanizama nekih dosad neistraženih, staničnih procesa. Upotrebljavaju se i u razvoju lijekova, sintezi cjepiva i antibiotika.