Sintetski organski kemičari imaju moć repliciranja struktura širokog spektra spojeva prirodnog podrijetla u laboratoriju. Vođeni pravilima organske kemije i kemije općenito, primjenjuju razvijene sintetske strategije za dizajn i sintezu ciljnih molekula te se koriste općepoznatim analitičkim alatima i tehnikama za izolaciju te identifikaciju istih. Prirodni spojevi imaju izrazito kompleksne i inovativne strukture koje uključuju i do nekoliko kiralnih središta, a većina ih posjeduje karakteristična farmakološka svojstva. Strihnin, monoterpenski heptaciklički indolinski alkaloid, prvi je puta izoliran (Pelletier i Caventou) u čistom obliku kao otrov, iz kore i sjemena istočnoindijskog strihninovca (Strychnos nux-vomica) i sjemenki strihninovca sv. Ignacija (Strychnos ignatii) davne 1818. godine. Dugogodišnje opsežne analize kemijskih i fizikalnih svojstava strihnina kao i klasične metode sintetske razgradnje strihnina na manje, već poznate fragmente (tzv. klasična ili degradacijska istraživanja) koje su provodili Robinson, Leuchs i Woodward kulminirali su 1948. godine potvrdom strukture strihnina upotrebom UV spektroskopije (Woodward i Brehm). Totalna sinteza podvrsta je organske sinteze koja podrazumijeva kemijsku sintezu ciljne molekule (CM) iz relativno jednostavnih i jeftinih početnih reagenasa. Danas je u literaturi poznato devetnaest totalnih sinteza alkaloida strihnina. U ovome radu opisano je nekoliko odabranih totalnih sinteza strihnina (kronološkim redoslijedom) kao i njihove retrosintetske analize. Odabrane totalne sinteze ističu se po: povijesnoj važnosti (Woodward), enantioselektivnosti postupka (Woodward, Magnus, Overman, Kuehne i MacMillan), prinosu (Rawal i MacMillan), karakterističnim kemijskim transformacijama (MacMillanov organokatalitički ciklus i Overmanova enantioselektivna enzimska hidroliza) te po minimalnom broju koraka korištenih u sintezi (Vanderwal).