nteres za temu počiva na osobnom iskustvu i promišljanju autorice o iskustvu vođenja tretmanske grupe i supervizijske grupe, što je otvorilo pitanja važnosti poznavanja grupnog rada i grupne dinamike te identificiranja obilježja „lakših i težih supervizijskih grupa“. U radu je prikazano kvalitativno istraživanje čiji je osnovni cilj stjecanje uvida u obilježja supervizijskih grupa i načine na koje ih supervizori doživljavaju te načine rada supervizora sa različitim supervizijskim grupama. U istraživanju je sudjelovalo 10 licenciranih supervizora, bazično pomagačkih struka sa dugogodišnjom praksom. Podaci su prikupljani metodom polustrukturiranog intervjua, a u obradi je korištena kvalitativna analiza sadržaja. Rezultati istraživanja daju uvid u obilježja supervizijskih grupa iz perspektive supervizora u različitom kontekstu: obilježja o kojima supervizori vode računa pri formiranju supervizijskih grupa (jasne početne pozicije, dobrovoljnost, veličina grupe, homogenost/ heterogenost); obilježja koja supervizori doživljavaju kao olakšavajuća za rad (zainteresiranost i , otvorenost članova grupe, grupna kohezija, poštivanje pravila grupe, kognitivna proaktivnost, dobre komunikacijske vještine supervizanata); obilježja koja supervizori doživljavaju kao otežavajuća za rad (teškoće u procesu komunikacije, nezainteresiranost, teškoće uzrokovane pozicijama supervizanata I osobinama supervizanata, nerazumijevanje supervizije, prethodna iskustva supervizije, „teški“ članovi grupe). Supervizori opisuju „tešku“ supervizijsku grupu kroz kategorije: nepoštivanje pravila grupe, pasivna agresija u grupi, nepovjerljivost prema procesu supervizije, izbjegavajuće ponašanje supervizanata, otvoreni sukobi u grupi, iskrivljeno poimanje supervizije) te navode strategije postupanja i nošenja s takvim grupama (vještina vođenja grupe, intervencije u grupnoj dinamici, priprema prije supervizijskog susreta, zdrava razina odgovornosti i samoodgovornosti, briga o sebi, komunikacijske vještine, dodatna stručna znanja). Također, supervizori ističu kompetencije koje smatraju da treba kontinuirano unaprjeđivati (teorijska znanja, komunikacijske vještine, specifične supervizorske vještine, korištenje novih kreativnih tehnika, osobni rast i razvoj). Dobiveni rezultati su uspoređeni sa dosadašnjim istraživanjima i dostupnom literaturom koja se bavi ovom tematikom. U zaključku se definiraju ideje i smjernice za unaprjeđenje supervizijske teorije i prakse