Poremećaji iz autističnog spektra u današnje vrijeme smatraju se najčešćim razvojnim poremećajima koji se pojavljuju već u dojenačkoj dobi i traju do kraja života. Obilježja autističnih pormećaja se razlikuju od djeteta do djeteta te je stoga teško i na vrijeme postaviti dijagnozu koja dalje vodi uspješnijoj rehabilitaciji i habilitaciji autističnog djeteta, a time boljoj integraciji i inkluziji u društvo. Stopa autizma je veća kod dječaka nego kod djevojčica. Osobe s autizmom imaju problem s komunikacijom, socijalna interakcija im je ograničena kao i emocionalno izražavanje. Navodi se više vrsta autizma poput Rettovog i Aspregerovog sindroma, atipičnog autizma i drugih disintegrativnih poremećaja djetinjstva. Metode tretiranja premećaja su različite i kompleksne, a za uspješnu rehabilitaciju potrebno je integrirati više metoda poput psihoterapije, likovne ili glazbene terapije i/ili psihofarmaka u težim slučajevima kad postoji opasnost od samoozljeđivanja. Provlači se problem nedostatka realizacije plana i programa kao i ustanova na području cijele države. Zaključak navodi na mišljenje da medicinsko osoblje je u nasušnoj potrebi za smjernicama i dodatnom edukacijom u radu s osobama iz autističnog spektra poremećaja, a autistični bolesnici su prepušteni individualnoj želji medicinskog zaposlenika za radom i rehabilitacijom bolesnika u ustanovi u koju je trajno smješten.