Osteoartritis je kronična bolest sinovijalnih zglobova koja je danas u razvijenim zemljama najvažniji pojedinačni uzrok lokomotorne onesposobljenosti starijih osoba. Najčešće su zahvaćeni kukovi, koljena i distalni interfalangealni zglobovi šaka, a rjeđe mogu biti zahvaćeni i ostali sinovijalni zglobovi. Kod osteoartritisa zahvaćene su sve zglobne strukture, a degenerativna i inflamatorna komponenta se isprepliću i podjednako su važne u patofiziološkom procesu. Još uvijek nije razjašnjen inicijalni mehanizam u započinjanju patofiziološke kaskade kod osteoartritisa ali su prepoznati brojni sistemski i lokalni čimbenici rizika koji su povezani s pojavom bolesti. Među njima ističu se starija životna dob, debljina i genetski čimbenici (sistemski čimbenici) te prethodne ozljede, bolesti i morfološke promjene zgloba (lokalni čimbenici). Kliničkom slikom dominira bol i smanjen opseg pokretljivosti u zahvaćenom zglobu. Postavljanje dijagnoze u pravilu ne predstavlja veću poteškoću. U najvećem broju slučajeva dovoljne su kliničke tehnike (anamneza i fizikalni pregled) te konvencionalni radiogram zgloba. Nasuprot relativno jednostavnoj dijagnostici, liječenje osteoartritisa je kompleksno i još uvijek ograničene uspješnosti. Ono obuhvaća konzervativne farmakološke i nefarmakološke terapijske metode, a u najtežim slučajevima i kirurško liječenje. Zbrinjavanje bolesnika sa osteoartritisom zahtijeva angažman multidisplinarnog tima u kojem važnu i nezaobilaznu ulogu ima medicinska sestra. Ona provodi zdravstvenu njegu te educira bolesnika i članove njegove obitelji o svim aspektima bolesti. Medicinska sestra pomaže bolesniku uvažavajući somatsku, psihološku i socijalnu komponentu bolesti te utječe na poboljšanje kvalitete života bolesnika.