Bronhoskopija je endoskopsko-dijagnostička procedura značajna u otkrivanju bolesti respiratornog sustava. Razvoj medicine i tehnologije dovodi do softificiranosti same metode. Bronhoskopija omogućuje neposredan pregled larinksa, traheje i bronhalnog stabla. Razlikujemo dva tipa bronhoskopa: rigidni bronhoskop i fleksibilni fiberoptički bronhoskop. Povijesni razvoj rigidne bronhoskopije počinje 1828. Godine sa Greenovim otkrićem da larinks može tolerirati prisutnost stranog tijela, što omogućuje razvoj endoskopije dišnog sustava. Rigidna bronhoskopija ima nezaobilazno mjesto u liječenju različitih kompleksnih poremećaja dišnih putova odnosno u intervencijskoj pulmologiji. Danas se rigidni bronhoskop uglavnom upotrjebljava u terapijske svrhe – ekstrakcija stranog tijela, zaustavljanje intrabronhalnih krvarenja, uvođenje stentova, u rekanalizacijskim tehnikama i u velikim terapijskim bronhoalveolarnim lavažama. Fiber se sastoji od glave s fiksnim fokusom i dioptrijskom adaptacijom, pokretnim upravljačkim mehanizmom u obliku poluge te ušća za instrumentalni kanal, fleksibilne cijevi koja sadrži snopove vlaknastih staklenih niti kao i tankih žičanih niti za pokretanje vrha bronhoskopa. Instrument se uvodi kroz endobronhalni tubus ili kroz rigidni bronhoskop, a kasnije sve češće transnazalno čime se poštuje fiziološki princip.Prema načinu izvođenja postoji rigidna i fleksibilna bronhoskopija, dok fleksibilna bonhoskopija uključuje: videobronhoskopska inspekcija, bronhoalveolarno ispiranje (lavaža-BALKateter aspirat (KAS) Četkanje bronha (BČ), transbronhalna biopsija (TBBP) i transbronhalna punkcija (TBNA). Za bronhoskopiju je potrebna kvalitetna priprema bolesnika, osoblja, endoskopa te materijala i prostora da bi se omogućio uspješan i siguran tijek postupka. Medincinska sestra procjenjuje stanje bolesnika, priprema bolesnika, potrebnu dokumentaciju, sudjeluje u izvođenju same procedure , te prati stanje bolesnika tijekom i nakon provedenog postupka.