Spastičnost se može definirati kao abnormalni mišićni tonus koji se očituje kao otpor na pasivno istezanje mišića koji se povećava s brzinom istezanja nakon čega slijedi slabljenje tog otpora. Glavni uzrok nastanka spastičnosti je najčešće sindrom gornjeg motoričkog neurona. Njegovo oštećenje dovodi do prestanka inhibicijskog djelovanja na reflekse skeletnih mišića o kojima ovisi mišićni tonus. Često zahvaća paretične udove što onemogućava normalno funkcioniranje. Bolesti koje karakterizira spastičnost su moždani udar, multipla skleroza, spinalne ozljede i traumatske ozljede mozga. Prije se smatralo da je lezija SŽS-a nepopravljivo oštećenje, ali otkrićem neuroplastičnosti, izgubljene funkcije oštećenog dijela sustava mogu se povratiti poticanjem razvoja fenomena neuroplastičnosti. Upravo se pojava spazma nakon oštećenja SŽS-a objašnjava fenomenom denervacijske superseznitivnosti. Fizioterapijska procjena neurološkog bolesnika se provodi po SOAP modelu. Najčešći testovi koji se koriste za procjenu mišićnog tonusa su: Modificirana Ashworthova skala, Tardieu ljestvica, MSSS-88 i test Stupnjevi motoričkog oporavka po Brunnstromu. Prema Internacionalnoj klasifikaciji funkcioniranja, onesposobljenja i zdravlja se svakom pacijentu pristupa tako da se obuhvati funkcioniranje tijela zajedno s cijelom osobom u socijalnom kontekstu i faktorima okoline, pa se tako pristupa i pacijentima sa spasticitetom. U tretmanu neuroloških bolesnika veliku važnost ima stvaranje adekvatnog perifernog inputa Za to se koriste različiti oblici mobilizacijskih tehnika kojima se uspostavlja bolji alignment među tjelesnim strukturama. Najpoznatije tehnike su: specifična mobilizacija i mobilizacija mekih tkiva pomoću instrumenata.