Instabilitet ramenog zgloba česta je ozljeda u ljudskoj populaciji. Što i nije tako čudno kada se promatra sama anatomija ramenog zgloba. Naime rameni zglob sastoji se od dva zglobna tijela od kojih je jedno glava nadlaktične kosti, a drugo čašica na lopatici. Zbog neujednačenosti u veličini tih zglobnih tijela pojava instabiliteta ne začuđuje. Glavni mehanizam nastanka instabiliteta je trauma poput pada na ispruženu ruku, no instabilitet može isto tako nastati i bez prisutnosti traume pa se takav instabilitet naziva atraumatskim. Kod atraumatskog instabiliteta uzrok nastanka može piti hiperlaksitet strukutra u zglobu ili plitka glenoidalna udubina. Osim podjele na traumatski i atraumatski instabilitet postoje i druge podjele. Stoga instabilitet se još može podijeliti prema smjeru, učestalosti i položaju. U tome nam dodatno pomažu i klasifikacijski sustavi kojima se koristimo prije početka provođenja fizioterapijskog procesa. Također pomoću njih točno se može razlikovati da li se radi o instabilitetu ili o laksitetu što su vrlo slični pojmovi. Nakon prepoznavanja dijagnoze kreće se sa provođenjem fizioterapijskog procesa koji započinje fizioterapijskom procjenom. U fizioterapijskoj procjeni posebna pažnja daje se subjektivnom i objektivnom pregledu. U subjektivnom pregledu provodi se razgovor s pacijentom pomoću kojeg se dobivaju informacije ključne za daljnji pregled i planiranje fizioterapijske intervencije. Kroz objektivni pregled se provodi opservacija, palpacija, različita mjerenja za rameni zglob. Provode se i specijalni testovi kojima se dodatno može utvrditi ozbiljnost ozljede. Po provedenoj fizioterapijskoj procjeni planira se fizioterapijska intervencija te koje će se fizioterapijske metode i tehnike upotrijebiti. Kod konzervativnog liječenja koriste se terapijske vježbe, TENS, ultrazvučna i laserska terapija te krioterapija. Ako je stanje instabiliteta kompliciranije provodi se operativno liječenje kroz različite operativne zahvate.