Urogenitalna disfunkcija je složen poremećaj koji nastaje zbog oštećenja ili slabljenja mišića zdjeličnog dna i pridruženih potpornih struktura (fascije i ligamenti). Najčešći simptomi urogenitalne disfunkcije su: urinarna inkontinencija, fekalna inkontinencija, prolaps zdjeličnih organa, zdjelična bol i seksualna disfunkcija. Faktori koji uzrokuju urogenitalnu disfunkciju vezani su uz spol, nasljeđe, trudnoću i porođaj, oštećenje živaca, profesionalne i rekreativne djelatnosti, dob te psihološke faktore. Urinarna inkontinencija je u naširem smislu nemogućnost zadržavanja urina, tj. nevoljno istjecanje mokraće. Uzroci njegovog nastanka su: slabost zdjelične muskulature vezivnog tkiva, tjelesna konstrukcija žene, gubitak estrogenih hormona,tj. starost, česte ili kronične urinoinfekcije, porodničke opeacije, ginekološke operacije,itd. Najčešći tipovi inkontinencije su: statička urinarna inkontinencija, urgentna inkontinencija i miješana inkontinencija. Liječenje može biti konzervativno i kiruško. Fizoterapijski pristup kod urogenitalne disfunkcije temelji se na fizioterapijskoj procjeni, intervenciji i evaluaciji. Za fizoterapijsku procjenu funkcije i snage mišića zdjeličnog dna primjenjuje se klinička opservacija, manualni mišićni test, ultrazvuk, magentska rezonanca, elektromiografija, manometar i dinamometar. Postoje brojne fizioterapijske intervencije koje su dostupne fizioterapeutu u pristupu problematici urogenitalne disfunkcije. Fizioterapijska intervencija usmjerena je na aktivaciju mišića zdjeličnog dna prvenstveno treningom mišića zdjeličnog dna. Koristi se elektrostimulacija, biofeedback te uključuje edukaciju pacijentice. Fizioterapija u ginekologiji još uvijek se razvija te je važno poduprijeti liječenje inkontinencije istom.