Kvantna kromodinamika (QCD) opisuje jaku nuklearnu silu koja kvarkove i gluone veže u mezone i barione čije se karakteristike u niskoenergetskom režimu ne mogu odrediti pomoću QCD-a što je potaknulo razvoj raznih fenomenoloških modela. Jedan od takvih modela za predviđanje svojstava mezona i bariona, korišten u ovom radu, je kvarkovski model koji se temelji na dva važna svojstva kvantne kromodinamike: asimptotskoj slobodi i svojstvu zatočenja kvarkova unutar hadrona. Prema kvarkovskom modelu, mezoni su vezana stanja kvarka i antikvarka te se smatraju nerelativističkim vezanim sustavima opisani Schrodingerovom jednadžbom. Interakciju između kvarkova modelira fenomenološki Cornell potencijal s linearnim članom koji opisuje njihovo zatočenje i Coulombskim članom koji predstavlja asimptotsku slobodu. Prilagodbom parametara Cornell potencijala i rješavanjem Schrodingerove jednadžbe, numeričkim ili analitičkim metodama, reproduciraju se eksperimentalno opaženi maseni spektri vezanih stanja cc¯ i b ¯b. U svrhu boljeg modeliranja interakcije medu kvarkovima, Cornell potencijal proširuje se članom ar2 čime se dobiva Coulombov perturbirani potencijal za koji je Schrodingerova jednadžba riješena Nikiforov-Uvarov metodom funkcionalne analize (NUFA) što rezultira svojstvenim energijama pomoću kojih se određuju maseni spektri mezona bs¯ i bq¯ (q = u, d). Nakon odgovarajuće prilagodbe parametara potencijala, maseni spektri dobiveni NUFA metodom dobro se slažu s rezultatima dobivenim drugim metodama, kao i s dostupnim eksperimentalnim podacima u literaturi. Prema kvarkovskom modelu, barioni se sastoje od tri kvarka koji se tretiraju relativističkom kvantnom mehanikom rješavajući Diracovu jednadžbu u jednostavnom, ali uspješnom fenomenološkom modelu bariona poznatom kao MIT model vreće koji modelira zatočenje kvarkova podložnima dva linearna rubna uvjeta u ograničenom sfernom volumenu radijusa R unutar kojeg se kvarkovi gibaju kao slobodne čestice. Model je primijenjen za procjenu prosječnog radijusa naboja protona koja se s eksperimentalnom vrijednošću slaže unutar 20 %. Procjena magnetskog momenta protona, ali i ostalih hadrona, pomoću ovog modela znatno je manja od eksperimentalnih vrijednosti, no omjeri magnetskih momenata u skladu su s eksperimentalnim rezultatima. Kvarkovski modeli, unatoč ograničenjima, omogućuju predviđanje svojstava hadrona i međudjelovanja kvarkova te doprinose interpretaciji eksperimentalnih podataka i dubljem razumijevanju jake nuklearne sile koja djeluje unutar hadrona.